स्वप्नी तुझिया दिसेन मी ( मतलाबंद ग़ज़ल )

दार किलकिले ठेव सख्या तू डोकाउन तुज बघेन मी
झोप असूदे तुला लागली स्वप्नी तुझिया दिसेन मी

मनातले ते व्यक्त कराया तुझी राधिका बुजेन मी
लाज वाटते हाक मारण्या मंदमंद दरवळेन मी

आनंदीआनंद बरसता कोरडी कशी उरेन मी?
श्रावणातल्या सरीप्रमाणे तुला चिंबवून भिजेन मी

आठवणीचा दाह कितीही मला छळूदे, हसेन मी
झुळूक होउन तुझ्याभोवती थंड गारवा असेन मी

खाचा खळगे जीवन मार्गी मनात भिती पडेन मी
हात मला दे घट्ट धराया क्षितिजावरती फिरेन मी

चर्चा करण्या दोष कुणाचा, आसपासही नसेन मी
असेल चुकले माझे समजुन माझ्यावरती रुसेन मी

तुझीच बाजी सदा असूदे खुशीखुशीने पिसेन मी
डाव खेळता तुझीच राणी हुकुमी पत्ता बनेन मी

प्रसंग येता जगास सार्‍या पुरून बाकी उरेन मी
ध्येय असूदे ऊंच तुजसवे हिमालयावर चढेन मी

किती लळा "निशिकांत" लावला! प्रेमसागरी बुडेन मी
जन्मोजन्मी खरेच तुझिया ग़ज़लांमधुनी झरेन मी


निशिकांत देशपांडे मो.क्र. ९८९०७ ९९०२३

हळू वाद घाला

फुलांनो हवेशी हळू वाद घाला
हवा पोंचवी गंध तुमचा जगाला

जरी फूल निर्माल्य होते तरी का
कळ्या हट्ट करतात उमलावयाला

कशाला भुलावे वृथा मृगजळाला?
करू यत्न मिळवावया शाश्वताला

जरा दु:ख लपवायलाही शिकावे
जगा हास्य देऊन फुलवावयाला

नको आज ओठी तुझे गोड गाणे
उद्या तेच लागेल काचावयाला

नव्याने जगू या करू श्रीगणेशा
जुने घाव आघात विसरावयाला

जुन्या प्रेमपत्रास वाचून भिजलो
कढीला शिळ्या का अता ऊत आला

मला जीवनाची नशा एवढी की
यमाला सुचवले उद्या यावयाला

खरे प्रेम "निशिकांत" त्यागात असते
नसे ते तराजूत तोलावयाला


निशिकांत देशपांडे.  मो.क्र. ९८९०७ ९९०२३

मी माझ्याशी झगडत असतो

बनून वादी अन् प्रतिवादी मी माझ्याशी झगडत असतो
मनावेगळे घडता क्रोधे मी माझ्यावर बरसत असतो

पहिले वहिले प्रेम भंगले वैषम्याला दिला न थारा
नभी पाहुनी शुक्रतारका मनास माझ्या रिझवत असतो

घाव दिले हे कुणी मला मी नोंद तयांची कधी न केली
काळासंगे चालत चालत जखमांना मी बुजवत असतो

जीवन झाले माती आता, करून ओले त्या मातीला
मडके पक्के करावया मी गोरा(*) होउन तुडवत असतो

धोपट मार्गी पुरे जाहले जगणे आता फिकेफिकेसे
बंड करूनी तिरप्या मार्गी कधी तरी मी नकळत असतो

खूप ऐकल्या गानमैफिली रागरागिनी, ठुमर्‍या, टप्पे
मना आवडे फ्यूजन आता ताल धरूनी थिरकत असतो

आज जगी अंधार एवढा दीपस्तंभही कुणीच नाही
आदर्शांचा प्रकाश बघण्या इतिहासाला उकरत असतो

रेशिम धागे, असंख्य गाठी, नात्यांचा हा किचकट गुंता
गोफ जरी अवघड विणलेला जिद्दीने मी उकलत असतो

झोतामध्ये रहावयाची आस अधूरी "निशिकांता"ची
लक्ष वेधण्या, वेशीवरती आज नगारे बडवत असतो


(*) संत गोरा कुंभार

निशिकांत देशपांडे. मो.क्र. ९८९०७ ९९०२३

मीच माझे पाह्तो आता

प्रेम केल्याची सजा मी भोगतो आता
सोड चिंता मीच माझे पाह्तो आता

मी जसा आहे तसा रुचलो न कोणाला
चेहर्‍यावर मुखवटे मी लावतो आता

सुरकुत्यांचे राज्य आले सांजही झाली
आरशातिल मी मला ना भावतो आता

गाठले ध्येयास, थोडे शांत जगण्याला
काय पुढती? उत्तरे मी शोधतो आता

अंतरी डोकावसी का? मी रिता प्याला
धुंद मी होण्यास गझला वाचतो आता

मानले सर्वास अपुले चूक मी केली
घेत शिक्षा मी मला फटकारतो आता

झोपड्या सार्‍या जळाल्या दंगलीमध्ये
शांततेची बात करतो गाव तो आता

शामची आई विसरलो, पावाणार्‍या त्या
मी भवानीचाच गोंधळ मांडतो आता

संपली दु:खे, प्रभूची कास धरल्याने
किर्तनी रंगून थोडा नाचतो आता.


निशिकांत देशपांडे.  मो.क्र. ९८९०७ ९९०२३

माझी संगत केली

मीच सुखाची हकालपाट्टी होती संमत केली
एकलेपणा? छे! दु:खानी माझी संगत केली

बेचव गुळमट सुखास विटले, त्यांच्या सोबत होती
चटकदार दु:खाची आम्ही अंगतपंगत केली

दहा दिशांच्या आत कशाला सीमाबध्द असावे?
दिशा आकरावी शोधाया थोडी हिंमत कली

हे न मिळाले, ते न मिळाले रडणार्‍यांची होती
चार वाकुल्या दावुन थोडी गंमत जंमत केली

सरळ वागणे, खळखळ हसणे कालबाह्य का झाले?
मला भोवले लाघव माझे ज्यने फसगत केली

हाक मारली मदतीसाठी उगाच मी का त्यांना?
वर्दीवाल्यांनी गुंडांची किती वकालत केली!

पाय घसरण्याच्या चिंतेने ग्रस्त जाहले त्यांनी
रस्त्यावरती चालायाची कधी न हिंमत केली

चूक जगाची, माझी नाही हिशोब करता करता
शुन्यासंगे मला गुणूनी माझी किंमत केली


निशिकांत देशपांडे  मो.क्र. ९८९०७ ९९०२३