रुखरुख थोडी

रुखरुख थॉडी वसंत नाही आला फुलून याची
तिव्र वेदना मीच अंतरी गेलो सुकून याची

वेस हरवली, मंदिर गेले शहरीकरणी कोठे?
प्रभो नोंद घे हात जोडतो मंदिर स्मरून याची

उदास का मी ऊंच पाहुनी श्रिमंतांची वस्ती?
खुशी वाटते लक्तरात मी जगलो हसून याची

अन्यायाची चीड क्षणाची, पुन्हा लोक हे सारे,
लाज वाटते, कोषामध्ये जगती दडून याची

उन्मेषाने चढत राहिलो धवल यशांची शिखरे
खंत वाटते माझे अपुले बघती दुरून याची

घाव नवे अन् नव्या वेदना खुशीखुशीने सहतो
काळजी जुन्या जखमा नाही आल्या भरून याची

शिकवलेस तू तर पिल्लांना उडावया आकाशी !
बोच कशाला "निशिकांता" ते गेले उडून याची?


निशिकाt देशपांडे मो. क्र. ९८९०७ ९९०२३
E Mail--- nishides1944@yahoo.com