दु:ख, वेदनेसही मनोमनी हसायचो
बंडखोर, संकटासवेच मी रमायचो
जाण वादळासही असेल वाटले मला
शांत मी तरी कसा लगेच कातळायचो
एकटा न राहिलो कधी, असून एकटा
आठवांसवे सखे तुझ्याच वावरायचो
ना कुणीच वाचते म्हणून मार्ग काढुनी
मीच काव्य माझिया सुरात गुणगुणायचो
प्राक्तनी असेल तेच जीवनी घडे तरी
मी मलाच व्यर्थ दोष रोज रोज द्यायचो
जाहले धनाढ्य त्या मुलांस व्यर्थ सांगतो
खर्च थोडका करून छान मी जगायचो
जेवढे अभद्र सर्व जीवनात जाहले
काम ते करावया मुहूर्त मी बघायचो
ओलसर कपार एक अंतरात ठेवली
कोरडी बघून मी मनोमनी सुकायचो
नेत्र वाहती कशास? नेहमीच हे घडे
जन्म घ्यावया नवा, पुन्हा पुन्हा मरायचो
निशिकांत देशपांडे, पुणे.
मो. क्र ९८९०७ ९९०२३
वृत्त--देवराज
लगावली-- गालगाल X ३ + गालगा
No comments:
Post a Comment