आपण शांत असते
वादळे उठवून आपण शांत असते
चित्त माझे का अशी बेचैन करते?
लाभला लडिवाळ मुखडा जीवघेणा
हासते मिष्किल, कधी लटकेच रुसते
जीव ओवाळून टाकावा जिच्यावर
एवढी ती आपुल्या तोर्यात दिसते
मेनका ती पूर्वजन्मीची असावी
भंगण्या तप आजही ती गोड हसते
गर्क असते आपणातच एवढी की
आरशामध्ये स्वतःला फक्त बघते
राहते ती बंद कोषी एकटी अन्
व्यक्त थोडी, जास्त ती अव्यक्त जगते
रंगला "निशिकांत" सौंदर्यात वेडा
स्वप्न सरल्यावर तिचे अस्तित्व विरते
निशिकांत देशपांडे मो.क्र. ९८९०७ ९९०२३
No comments:
Post a Comment