कधी उठतो, कधी पडतो, कधी मनसोक्त पण रडतो
जसे आहे जगायाचे तसा मी नेमका जगतो
नवे नाही, वजावट, बेरजा होतात आयुष्यी
तरीही जीवनाचा कासरा हातात मी धरतो
प्रभो! तू जाणसी सारे, उगाचच का पुन्हा सांगू?
जसे ठेवायचे तू ठेव, माझे मी अता बघतो
पिता अन् माय सोडोनी, कुणाचाही ऋणी नाही
म्हणोनी तेच देवोभव! जिथे मी सर्वदा झुकतो
कुठे नवनिर्मिती होता, खुशी होते मला इतकी!
नव्या अंकूरलेल्या वेदनांचा चाहता बनतो
चढायाची पिरॅमिड तिव्र इच्छा नांदते हृदयी
तिथे पण, ऐकले की, माणसांचा तुटवडा असतो
कशी ही जिंदगी! मरण्याअधी शतदा तरी मरुनी
शतायुष्यी बनायाच्या तरी मोहात का पडतो?
नसोनी भावभक्ती ढोंग करतो भूक जाळाया
बसोनी पायरीवरती विठूचे गीत आळवतो
अशी "निशिकांत"च्या का अंतरी बघतेस तू सखये?
कधी असतो तिथे, पण कैकदा माझ्यात मी नसतो
निशिकांत देशपांडे, पुणे.
मो. क्र. ९८९०७ ९९०२३
वृत्त-वियदगंगा
लगावली--लगागागा X ३
No comments:
Post a Comment