गझलेतुनी ओसंडते

भळभळाया दु:ख जेंव्हा लागते
आपसुक गझलेतुनी ओसंडते

कष्ट करुनी भाकरी मिळवीनही
घास भरवाया कुणी, मन शोधते

आत्ममर्जीने जगावे मी कसे?
"लोक म्हणतिल काय?"चिंता ग्रासते

भींत आहे ती जरी पडकी तरी
कालचे वैभव मुक्याने सांगते

मी नकोसा कोपर्‍यांना जाहलो
सुरकुत्यांना घर किती कंटाळते!

गात आहे भैरवी मी पण तरी
जीवना मैफिल तुझी ना संपते

केवढे उपचार केले! पण तरी
एकटेपणची बिमारी लांबते

ना गुरे शहरात, पण नेत्यास का
काम करण्या शेण जनता चारते?

सावली विठुची जिथे मिळते तिथे
जायला "निशिकांत"चे मन ओढते


निशिकांत देशपांडे. मो.क्र. ९८९०७ ९९०२३