Thursday, April 26, 2018

सजवूत आम्ही


वेदनांना छानसे सजवूत आम्ही
सुरकुत्यांनाही करू मजबूत आम्ही

रंग खलुनी घेतले अश्रूत आम्ही
वस्त्र आयुष्या तुसे खुलवूत आम्ही

दु:ख असते पाचवीला पूजलेले
आज सटवाईसही हरवूत आम्ही

का उदासी सांजवेळेला असावी?
बाल आयुष्यात रेंगाळूत आम्ही

पान पिकलेले तरीही देठ हिरवा
निश्चयाने तत्व हे पाळूत आम्ही

वृध्द असुनी मस्त सैलानी कलंदर
काल फिरलो आजही मिरवूत आम्ही

शेवटी जे व्हायचे होईलही पण
आज आकाशी खुल्या विहरूत आम्ही

हासवावे अन् हसावे ब्रीद अमुचे
स्वर्ग आयुष्यात आकारूत आम्ही

स्वप्न हे "निशिकांत"ला पडले पहाटे
दु:ख केले हासुनी काबूत आम्ही


निशिकांत देशपांडे. मो.क्र. ९८९०७ ९९०२३

जाहल्या ओवाळुनी


आरत्या, पंचारत्याही जाहल्या ओवाळुनी
का न देवा पाहिले माझ्याकडे तू ढुंकुनी?

चौकटींची का गुलामी पत्करावी जन्मभर?
पाप नावाच्या भयाने, ठेवलेले बांधुनी

आरसा दावू नका मी जाणतो आहे कसा
चेहर्‍याचे हास्य फसवे, दु:ख ठेवी झाकुनी

शोधुनीही सापडेना, एक व्यक्तीही अशी
की जिला वंदन करावे आदराने वाकुनी

नम्रतेचा अर्थ आता पाहिजे बदलायला
बिनकण्याचे वागणे बाजूस थोडे ठेवुनी

उत्तरे शोधीत जातो, जन्म सारा पण तरी
शेवटी का प्रश्न उरती शेकडो आ वासुनी?

हाक मी देऊनही प्रतिसाद ना आल्यामुळे
सांगतो मी गोष्ट, देतो सादही हुंकारुनी

विठ्ठलालाही अता विठ्ठलपणा ना भावतो
वीट झाली कैद जी शिक्षा सरेना भोगुनी

दौलतीची हाव का "निशिकांत" होती एवढी?
काय मरणोत्तर गड्या जाशील सोबत घेउनी?


निशिकांत देशपांडे. मो.क्र. ९८९०७ ९९०२३




Monday, April 23, 2018

जोजावतो आहे (वृत्त--राधा )


आठवांची लक्तरे जोजावतो आहे
वास्तवाला आजच्या मी टाळतो आहे

कर्ज मी फेडीत आलो, घेतले नसता
का जमाना व्याजही पण मागतो आहे?

बंडखोरी ना मना शिवते जराशीही
काळ म्हणुनी एवढा सोकावतो आहे

संपता संपेचना दैना, कधीचा मी
कुंडलीतिल लक्तरे भिरकावतो आहे

सोडले मोजायचे दु:खी क्षणांना मी
जीवनी फुलपाखरासम विहरतो आहे

बूज माझी राखली परक्याच लोकांनी
आजही मी आपुल्यांना वाचतो आहे

चढ उताराच्या प्रवासी झिंग अनुभवतो
नागमोडी वाट अवघड शोधतो आहे

केवडा गंधाळला की साप वावरती
काळजी घ्या बालिकांनो! सांगतो आहे

का तुला "निशिकांत" चंगळवाद आवडतो?
मृगजळांच्या खोल डोही पोहतो आहे


निशिकांत देशपांडे. मो.क्र. ९८९०७ ९९०२३







Tuesday, April 17, 2018

घळघळलेली

घडी मनाची चुरगळलेली
कपार ओली ओघळलेली

निर्माल्याचे अतीत दावी
फुले कालची दरवळलेली

उमलायाचा काळ असूनी
कळी अशी का मरगळलेली?

ऐक निर्भया असिफाची तू
आर्त कहाणी भळभळलेली

छतास क्षुंबर लखलखणारे
मने अशी का काजळलेली?

परक्या घरची पोर सासरी
दुधात साखर विरघळलेली

स्त्रीभ्रुणास अंधार नसावा
रात्र असावी मावळलेली

रंग उडो वा दिसो जुनेरी
भींत नसे ही डळमळलेली

आठवते "निशिकांत" तुला का?
रात्र तिजसवे वादळलेली


निशिकांत देशपांडे. मो.क्र. ९८९०७ ९९०२३


कुणी टाळला?


वादावरती उगाच पडदा कुणी टाकला?
सोडवायला हवा प्रश्न तो कुणी टाळला?

संकट असते आज घडीचे तोंड द्यावया
पाठ फिरवणे मार्ग केवढा आम जाहला!

अशी कशी प्रेमात कैद ही? तिने पिंजरा
खुला ठेवला, ना उडता तो सुखी वाटला

अंथरूण पाहून पाय का पसरायाचे?
भव्य स्वप्न तर ऊर्जा देते, पुढे जायला

भूक लपउनी खुशीत आहे, भासवण्याला
रवंथ करतो, नसून कांही घरी खायला

कैक मंदिरे, शोध कुठे मी देवा घेऊ?
अहं सोडता अंतर्यामी दिसू लागला

पुंडलिकाची वीट कदाचित कैद जाहली
विठूस नाही जमले माझ्या घरी यायला

सिध्द तुझा "निशिकांत" जाहला पळपुटेपणा
लवाद नेमुन निर्णय जेंव्हा पुढे ढकलला

टांगलेस "निशिकांत" दु:ख का वेशीवरती?
लाज कशाची जे आहे ते दाखवायला


निशिकांत देशपांडे. मो.क्र. ९८९०७ ९९०२३

रंगतो मी


वाढले ताटात जे, ते जेवतो मी
कोणताही रंग लावा, रंगतो मी

वादळे मजबूर होता तह कराया
दूर नाही शांतता हे मानतो मी

काल जे होते, न उरले स्वप्न आता
मृगजळांच्या पाठलागी धावतो मी

रंग हिरवा वा निळा, भगवा असू दे
सर्व झेंड्यांची पताका वाहतो मी

जर हवी सुर्यास थोडी सावली तर
"तेज दे सोडून" त्याला सांगतो मी

आशयाची वानवा कवितेत असुनी
शब्द, यमकानेच बाजी मारतो मी

साळल्या(#) फांद्या, कण्होनी वृक्ष म्हणतो
दु:ख, छाया गर्द द्याया, भोगतो मी

श्रीगणेशा कैक वेळा जाहला पण
आजही पूर्णत्व वेडा शोधतो मी

का अशी "निशिकांत" यारी वेदनांशी?
चौकटी मधली सुखे लाथाडतो मी

(#) साळणे म्हणजे फांद्या तोडून झाडास ट्रिम करणे.


निशिकांत देशपांडे. मो.क्र. ९८९०७ ९९०२३

Thursday, April 12, 2018

मनी उसळते कधी कधी


गोंधळलेली व्यक्तीसुध्दा विचार करते कधी कधी
वाट शोधण्यासाठी उर्मी, मनी उसळते कधी कधी

मऊ मुलायम माणसासही दुर्धर होतो रोग जसा
बनून कातळ जगावयाची, आस उमलते कधी कधी

पिले उडाली, मजेत तिकडे, आनंदी आनंद तरी
सुरुकुतलेल्या गालांवरती ओघळते का कधी कधी?

खून, दरोडे, फसवा फसवी, बलात्कार पानोपानी
वाच मुलांना पेपर म्हणणे, नको वाटते कधी कधी

श्रावण नाही सेवा करण्या, खूप पटवले मनास पण
वृध्द वधाया दशरथ नसतो, मनात सलते कधी कधी

रक्षण मिळते स्त्रीभ्रुणास जर, जुळ्यात मुलगा असेल तर
नसता गर्भाशयीच हत्त्या निश्चित असते कधी कधी

कसे जगावे उद्या, काळजी आज कशाला करायची?
धगधगणारी भूक आजची, मरण मागते कधी कधी

संस्कारांच्या ओझ्याखाली जगू न शकलो हवे तसे
पाप, पुण्य विसरून जगावे मनाजोगते कधी कधी

वेड कसे "निशिकांत" लागले, नास्तिक असुनी, देवाचे?
भरकटलो मी मार्ग जीवनी, हे जाणवते कधी कधी


निशिकांत देशपांडे. मो.क्र.९८९०७ ९९०२३

Tuesday, April 10, 2018

बेताल वागण्याला

--( एक वेगळ्या विषयावरील गझल; थोडी हटके )

शोधू नका बहाणे पीण्यास, पाजण्याला
शिकलो पिऊन थोडे बेताल वागण्याला

सारे उगाच म्हणती जगणे कठीण आहे
चिंता नशेत विरते मिटताच पापण्याला

चढता नशा जराशी येतोय जोश इतका
करतो नभी चढाई, तार्‍यांस तारण्याला

नादान म्हणे साकी "जातोय तोल माझा"
पीतोय मी जराशी, बेताल चालण्याला

पडता नशेत मार्गी, कुजबूज यार करती
आम्ही दोलीय संधी श्वानास भुंकण्याला

म्हणती नशेमुळे मी हरवून सर्व बसलो
शुध्दीशिवाय नाही कांहीच हरवण्याला

सोडून सर्व गेले, विरहात ग्रासलो मी
मदिराच फक्त उरली अश्रूस रोखण्याला

जाणून कापले मी रेशीम पाश सारे
पीतो अमाप आहे, मजलाच विसरण्याला

दु:खास दु:ख झाले, पाहून दु:ख माझे
जालिम उपाय मदिरा, दु:खास भूलण्याला

"निशिकांत" कालची ती मैफिल किती नशीली!
नोटा किती उधळल्या मुजर्‍यास ऐकण्याला?


निशिकांत देशपांडे. मो.क्र ९८९०७ ९९०२३








Sunday, April 8, 2018

जाळ गेला


रंगताना कृष्ण रंगी काळ गेला
वेदना गेल्या विझूनी, जाळ गेला

शोध राधा घेत होती नाचताना
होश उडता एक कोठे चाळ गेला?

काय ती केली नशा होळी सणाला!
मीच का? मम सावलीचा ताळ गेला

कष्ट त्याने खूप केले, शेत कसले
कर्ज देण्या नांगराचा फाळ गेला

ध्येय माझे केवढे ते दूर आहे!
रान सारे तुडविले अन् माळ गेला

वाटला बघता क्षणी नेता उद्याचा
आपुल्यांशी कापुनी तो नाळ गेला

भासला होता जनांचा तो दिलासा
आपुली तो शिजवण्याला दाळ गेला

जिंकली बाजी जसा निवडून आला
विनय भंगाचा, खुनाचा आळ गेला

वास नेत्यांचा बरा दिल्लीत आहे
शुध्द पाणी राहिले अन् गाळ गेला

पोसते "निशिकांत" आई काळजीने
सोडले मग का तिला? अन् बाळ गेला


निशिकांत देशपांडे. मो.क्र. ९८९०७ ९९०२३


Sunday, April 1, 2018

काळजास त्याच्या जाणवते


दु:ख कधी का फुटपट्टीने कुणी मोजते?
ज्याला सलते, काळजास त्याच्या जाणवते

जगात आलो, गेलो, सारे आप्त विसरले
बरे जाहले, हिशोब झाला, कोण अडकते?

तू ये अथवा नकोस येऊ, मनात माझ्या
तुझ्या आठवानेही नुसत्या प्रीत बहरते

आई म्हणजे विचित्र आहे असे रसायन!
असून वृध्दाश्रमी मुलांचे कौतुक करते

अंधाराने विजय मिळवला उजेडावरी
सूर्य हरवणे, कलीयुगाचे लक्षण असते

भूतदया करण्याचे आता भूत उतरले
कानपिळी तो बळी असावा हे जाणवते

रंग उडाल्या भिंतीसम ही कुडी जाहली
उर्जित होता काळ कधी धूसर आठवते

आपण अपुला परीघ असतो ठरवायाचा
नदी, न ओलांडता किनारे, मस्त वाहते

सूर्याला "निशिकांत" पाहिजे जरा सावली
दुर्मिळ असते कधी कधी जे मनी नांदते


निशिकांत देशपांडे. मो.क्र.९८९०७ ९९०२३