न भय उरले उसास्याचे

जरा दु:खात जगणेही मला झाले सरावाचे
म्हणोनी कालच्या इतके न भय उरले उसास्याचे

म्हणू दे लोक म्हणती ते, कशाला काळजी त्याची?
शिकूया आपणाला पाहिजे तैसे जगायाचे

कशी ही फेसबुक मैत्री किती चॅटिंग अपरात्री?
जरी ही मयसभा सारी, तरी असते रमायाचे

 इतर सारेच आभासी डिजिटली, तू नि मी वास्तव,
कुणाला जीव लावावा कुणाला जोजवायाचे?

जुन्या विरहातल्या जखमा बुजाया लागल्या असता
पुन्हा काढावया खपली, तिला का आठवायाचे?

चला विस्तारुनी घ्या काळजाला आपुल्या यारो
हजारो घाव तेथे लपवण्याला साठवायाचे

गळ्याचा पाश आता सैल झाला कास्तकाराच्या
जरी मेला तरीही भोग उरले पंचनाम्याचे

मनाला दु:ख झाले ऐकुनी चर्चा करोनाच्या
इलाजाची कमी चर्चा, मतांतर धर्म धर्माचे

अलामत, काफिया आहे परंतू गझलियत नाही
अशा " निशिकांत " रचनेला गझल का रे! म्हणायाचे?


निशिकांत देशपांडे. मो.क्र. ९८९०७ ९९०२३