सुरकुत्यात अडकली आसवे
नित्त्याचे हे काय ते नवे?
जगतो छोट्या अपेक्षांसवे
सूर्य कशाला? पुरे काजवे
असत्त्य सिंहासनी अलंकृत
सत्य दरिद्री फिरे नागवे
तिने दिले, सोबतही नेले
आठवणींचे थवेच्या थवे
अर्जावरती नकार येतो
आड येतसे सदा जानवे
पाल आजही मनी चुकचुके
जाता मांजर कधी आडवे
अशीच मी माणसे पाळली
गाती जे माझेच गोडवे
ठाम आपुल्या मतावरी तो
म्हणे माय वे ऑर हाय वे
दिल्या घेतल्या लाचेचे हे
स्मरक असती सर्व कालवे
शेवटचा हा अवघड रस्ता
जाण्याला वर नसे रोप वे
"निशिकांता"च्या मनी उमलते
आठवणींचे तिच्या ताटवे
निशिकांत देशपांडे, पुणे.
मो क्र. ९८९०७ ९९०२३
No comments:
Post a Comment