मीच माझ्या आत डोकावून बघतो
वेगळा आतून, बाहेरून दिसतो
कोण जाणे आठवांचे गाव कोठे?
पण तिथे स्वप्नात मी जावून रमतो
या! कपातिल वादळांनो, सज्ज आहे
कातळाचे गोत्र, सरसावून लढतो
लोक म्हणती मी असा अन् मी तसा पण
मी जगाला वाकुल्या दावून जगतो
वादळी इतिहास आहे ज्या कुणाचा
सांजवेळी त्यात तो हरवून बसतो
पेरला अंधार ज्याने जीवनी त्या
ईश्वराला मी दिवा लावून निजतो
वाट चुकली लोक म्हणती पण तरीही
मार्ग माझा फक्त मी निवडून क्रमतो
कौरवांच्या वंवशजांची लोकशाही
पाच पांडव संसदी शोधून थकतो
लागले " निशिकांत " हाती काय तुझिया?
मी वजा माझ्यातुनी होवून उरतो
निशिकांत देशपांडे. मो.क्र. ९८९०७ ९९०२३
No comments:
Post a Comment