कुणीही वाचले नाही

 

कुणापासून कांहीही लपवले, झाकले नाही

खुल्या का आत्मवृत्ताला कुणीही वाचले नाही

कुठे पाणी मुराया लागले ध्यानात आल्यावर

पकडले संशयित, त्यातील कोणी लाजले नाही

किती ते लाच खाती; उजळमाथी राज्यही करती!

प्रजेने त्या मुजोरांना कधी ललकारले नाही

कशाला घालता कोडे प्रभूला हात जोडोनी?

असोनी प्रश्न माझे, उत्तरांना शोधले नाही

उडाया लागल्यावर माय पिल्लाचे करे कौतुक

उडोनी दूर गेल्यावर, जिवाला सोसले नाही

यशाने धुंद होतो मी कधी चढता पिरॅमिडवर

विरळ अन् शिष्ट होते लोक, म्हणुनी करमले नाही

बसूनी आरशापुढती  मनी मी गीत गुणगुणतो

कधीही एकट्याने द्वंद्व गाणे गायले नाही

मुली तू अष्टपुत्रा हो असे शुभ चिंतल्यावरती

म्हणाली शाप का देता अजोबा उमगले नाही

न उरली आस आता वयपरत्वे मज जगायाची

किती सरले नि उरले श्वास हे मी मोजले नाही

न कोणाला कळाले जन्मली ती काल शेजारी

कुणी दारास तोरण एक साधे बांधले नाही

कलंदर होउनी जगला तसा "निशिकांत " आनंदे

तुझे आभार आयुष्या! जरी तुज सोसले नाही

निशिकांत देशपांडे, पुणे.

मो. क्र. ९८९०७ ९९०२३